catblack

No i się nie zawiodłem, znów miałem okazję czytać ciekawe wytwory literackie pewnej Pani. Jednak cos się tutaj dzieje.:)  Cale dwa tygodnie teraz miałem bardzo zabiegane w pracy i nie miałem kiedy prawdę mówiąc, móc wspomnieć i napawać się minionym pobytem w Grecji.

Moja pierwsza wyprawa i to w miejsce najbardziej przeze mnie wymarzone. Co prawda pobyt trochę „umilały” fochy jednej znajomej ale biorąc całokształt mojego tam pobytu jestem przepełniony tą przepiękną krainą. Czułem się tam jak w domu, już nie tyle, że jest  tam bardzo słonecznie ale jest również na tyle wilgotno, że nie czuje się tego całego skwaru, lekko się oddycha. Po powrocie do Polski czułem się gorzej i szybciej się męczyłem. Ale nie myliły mnie przeczucia,  że tam jest dla mnie jak w domu, równiny przeplatane z górami i masywami oraz zatokami. Co za fantastyczny kontrast góry i morze tak blisko siebie.

Co zrobić by tam zamieszkać? Nie wiem. Ale przedziwne to uczucie kiedy spełniają się własne oczekiwania i fantazje dotyczące jakiś miejsc, że takie są i, że dają ukojenie. Starałem się zwiedzić miejsca niezbyt odwiedzane przez turystów, i tym bardziej czułem iż jestem tam jak u siebie.

Wszystko dla mnie ma tam pewien taki  trochę oniryczny smaczek, swojski a zarazem nastrój przeciągającego się poranka i południa. A  to moje ulubione pory dnia. Bardzo mnie nastrajające i ładujące. Przez krótki okres mego tam przebywania i biegania gdzie tylko oczy poniosły, nie czułem żadnego znużenia. Moi Polscy znajomi  mimo zaciekawienia okazywali daleko idącą leniwość i ospałość, a niektóre osoby były zainteresowane wyłącznie plażą nie interesując się w ogóle krajem czy okolicami. Na ignorancję nie ma lekarstwa.

Dlaczego o tym wszystkim piszę, ponieważ podoba mi się specyficzna swojskość tego kraju, może im się udało nie pędzić tak jak większości osób omotana  zachodnią kulturą i wartościami. Czuje się tam pewien luz i niespieszne życie bez wyrzutów sumienia że "marnuje się" czas, ani też bycie bez jakieś niepotrzebnej  wulgaryzacji.

Wiem też ze na pewno nie jest tam tak różowo jak wszędzie zresztą, trzeba z czegoś żyć, ale samo miejsce myślę może na tyle oddziaływać, że można swoje życie potoczyć trochę innymi torami, mniej materialnymi.

Kosmiczna audycja, bije mi szybciej serce. Dźwięki nabrzmiewają we mnie. Słyszysz to co ja? Skąd to dobiega? Nie wiem. Muzyka, drgania cząstek umysłu. Jestem spokojnie niespokojny. Rozumiesz to?, nie wiem, pisząc te myśli, spisując je nie wiem kto je czyta, mogę tylko wyobrażać, że ktoś kiedyś, cokolwiek. Ale, że słyszę, tu i teraz to fakt bezsporny.  Czasami komuś się tak udaje, fenomenalnie otworzyć te przedziwne wrota i spisać co te uszy duszy usłyszały. Tak, ten cały pomysł z lotem, tak twoim celem Ikarze nie jest taki głupi. Słyszysz to. Wszystko tak przeplata się w tą melodyjną mozaikę. Zbieraj te czarne pióra, układaj pióropusze. Piórkowe ornamenty.  Nie  ma czasu, nie czujesz? Goni ten  czas, czas na ziemi zawsze gonił, piekło czasu. Kto to wymyślił. Zegary tykające niezmiennie dla wszystkiego i wszystkich.  Cały w tym urok bez czasu nie było by eksplozji, a bez eksplozji czasu. Posłuchaj serenady o tym, Mozart gra. W innym czasie wciąż spisuje na nowe wszystkie nuty jakie mu podpowiada dusza. Syzyfowa praca. Namiętności. Nie uciekł od nich. Wręcz przeciwnie, zaśmiał się Ikar. Tu nie można czuć spokoju, szarpany ciśnieniem wewnętrznym rozgląda się jak kot. Co robić? Oddać się namiętnością jakie tylko wyłaniają się z naszych skrytych myśli?  Nie wyuzdaniu, a może też, ale namiętnościom, uczuciom, jakie to rozkoszne. Namiętnie patrzeć w Twoje oczy, czuć spojrzenia, gesty i śmiech. Pamiętasz? Mam nadzieje, że to właśnie Ty czytasz moje słowa. Pięknymi oczyma. A ja głaszcze twoje włosy i czuje zapach. Taka delikatna jesteś. Muzyka. Słyszysz ją wraz ze mną i pryska wszelkie zwątpienie i strach. Leżymy razem w twoim łóżku, oplata nas ciepła pościel rozgrzana od naszych nagich ciał. Nic więcej nie trzeba.

Kosmiczna muzyka, wciąż gra, odtwarza wszystko raz jeszcze i wciąż na nowo tworzy wszystko co dane nam jest czuć. Budzi nas do dotyków.

Słuchając ją spoglądamy śmielej w te czeluście okalającego nas bezmiaru. Już przestaje być to dla nas czarna toń, ale bezkresami, pozwalającymi rozwinąć skrzydła. Bezkresy i cichy twój oddech, jak kosmiczne pulsary, rytm nieskończony i wciąż mocny. Pieszczę Ciebie czując twój smak. Łaknę.

Ikarze, niech muzyka gra, wciąż gra. Niech będzie podpowiedzią na dalsze kroki. Podpowiedzią, wszelkimi mądrościami tak bardzo teraz potrzebnymi, wskazówkami  do zbudowania skrzydeł, do lotu, do nawigacji. Muzyka to twoje tropy, nić Ariadny. Tak. Kobiecy wdzięk by przejść te labirynty. Trzymaj nić mocno, ale nie za mocno byś nie zerwał jej brutalnie. Słyszysz? Jeśli słyszysz zanurz się odważnie w te odmęty i zmrok tych dziwnych labiryntów. Masz odwagę? Tylko nie zapomnij gdzie ma cię  doprowadzić, i że trzymasz nić Ariadny a nie dzikiego węża w dłoni. Nie zapomnij nie daj się zmamić. Poczuj pocałunek na drogę. Drogę do nigdy nigdy. Idę z Tobą pod postacią nici, Muzyka, kosmiczne radio wciąż gra, nie ustaje, napędzane energia słoneczną. Odgońmy chmury. Niech gorące i jasne promienie ładują baterie. Niech nie przestaje grać. Nowe wymiary. Boskie wrota przekrocz je a nie daj się zgubić, potrafisz? Oszalejesz? Tego nigdy nie wiesz. Zbieraj pióra byś nie spadł jak ten dziki anioł z czerwonymi oczyma.

Gdzie mój kot? Ikar czuje niepokój. Zły sen, zgubił w nim zielone oczy i delikatne  jej ciałko, kruszyna wyglądająca i spłoszona.  Nie może zgubić, te wiecznie ciekawe i oczekujące jej oczy. Dlaczego świat zwierząt uważany jest za gorszy? To jest kłamstwo, nieprawda. Ikar przyglądał się brykającemu kotu za jakiś papierowym drobiazgiem jak w jakiś takt niesłyszalnego dla niego rytmu. Tak, rytmu kociego rytmu, małej kociej duszyczki. Przecież codziennie patrzy na mnie, może z ciekawością i oczekiwaniem czy też to słyszę. Nie może być inaczej. Mój dom, kocie małe serducho.

I ja słyszę swoją muzykę. Sączy się do mnie jak miód dzikich pszczół w tą czarną noc.